نامه وزارت ارشاد درباره «رحمان ۱۴۰۰»

ساعت24 - در حالی که هنوز سازمان سینمایی توضیح دقیقی درباره متخلف یا متخلفان احتمالی انتشار نسخه اصلاح نشده و بدون مجوز «رحمان ۱۴۰۰» ارائه نداده و موضعگیری اخیر وزیر ارشاد هم نوری بر اتاق تاریک این ماجرا نتاباند، نخستین اظهارات تهیه کننده فیلم، قضیه را تا حد تخلف دو سینما تقلیل داده است!

در حالی که هنوز سازمان سینمایی توضیح دقیقی درباره متخلف یا متخلفان احتمالی انتشار نسخه اصلاح نشده و بدون مجوز «رحمان ۱۴۰۰» ارائه نداده و موضعگیری اخیر وزیر ارشاد هم نوری بر اتاق تاریک این ماجرا نتاباند، نخستین اظهارات تهیه کننده فیلم، قضیه را تا حد تخلف دو سینما تقلیل داده است!

با گذشت بیش از دو هفته از پایین آمدن فیلم «رحمان ۱۴۰۰» به کارگردانی منوچهر هادی و تهیه کنندگی علی سرتیپی، با وجود تاکید محمدرضا فرجی، مدیرکل سینمای حرفه‌ای مبنی بر تخلف سازندگان در نمایش نسخه‌های بدون مجوز، همچنان سرانجام رسیدگی به این پرونده مشخص نیست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

جالب آنکه به تازگی سندی در فضای مجازی منتشر شده که نشان از آن دارد شخص مدیرکل سینمای حرفه‌ای در تاریخ هفتم فروردین امسال در نامه‌ای خطاب به تهیه‌کننده «رحمان ۱۴۰۰» با اشاره به نمایش موارد اصلاحی در سینماهای اکران کننده فیلم، از او خواسته این روند متوقف شود. در این نامه که با سربرگ سازمان امور سمعی و بصری، تاریخ، شماره پرونده و امضای محمدرضا فرجی منتشر شده، از تهیه کننده خواسته شده سریعاً در این باره اقدام کند.

در بخشی از این نامه آمده: «با توجه به گزارش‌های دریافتی در خصوص انجام تغییرات در مدت زمان قانونی و ذکر شده در پروانه نمایش فیلم سینمایی «رحمان ۱۴۰۰» و رعایت ننمودن مفاد ماده فوق الذکر (ماده ۱۸ آیین‌نامه نظارت بر نمایش فیلم، اسلاید، ویدئو و صدور پروانه نمایش آنها) در هنگام پخش در سینماهای کشور به ویژه سینماهای متعلق به حوزه هنری،

که صراحت دارد هر کس در موقع نمایش فیلم خودسرانه به حذف قسمتی از فیلم یا الحاق و افزودن صحنه‌هایی از فیلم که در موقع صدور پروانه از طرف مراجع ذیصلاح حذف شده اقدام نماید و یا نسخه‌هایی از فیلم را در موقع صدور پروانه نمایش از متن فیلم خارج کرده و این صحنه‌ها را بعد از صدور پروانه به متن فیلم اضافه کند و یا به طور کلی اشخاصی به نحوی از انحاء در اجرای مقررات این آیین نامه تخلف نمایند،

گذشته از اینکه برای تخلف در هر مورد به موجب قوانین جاری مملکتی مجازات می شوند، در مرحله اول پروانه نمایش فیلم در صورت تخلف علاوه بر مجازات قانونی، پروانه کسب متقاضی و نمایش‌دهنده فیلم و اسلاید لغو خواهد شد».

این نامه که شنیده می شود یکی از تبعات احتمالی افشای آن، عزل یکی از مدیران سینمایی باشد، تا این اقدام، به عنوان واکنشی از سوی وزارت ارشاد و سازمان سینمایی در جهت برخورد سازمانی با تخلف صورت گرفته نزد افکار عمومی و رسانه‌ها تلقی شود، در فضای مجازی دست به دست می چرخد.

با این حال هنوز توضیحی درباره چگونگی برخورد با عوامل فیلم که در این باره مقصر بوده‌اند ارائه نشده است.تلاش‌های خبرنگار بانی فیلم نیز برای تماس با مدیرکل سینمای حرفه‌ای و دریافت توضیح در این باره ناکام ماند. جالب آنکه برخی از سازندگان به جای ارائه توضیح روشن در این باره، تخلف خود را با تلاش برای پنهان شدن پشت واژه «توقیف»، عادی‌سازی می‌کنند.

این در حالی است که علی سرتیپی تهیه‌کننده و پخش‌کننده فیلم«رحمان۱۴۰۰» که به اذعان بسیاری از تماشاگران دارای برخی صحنه‌ها و مضامین غیراخلاقی بوده، امروز در گفت و گو با یکی از سایت‌ها، تنها مقصر این ماجرا را دو سینما اعلام کرده است!
تهیه‌کننده «رحمان۱۴۰۰» که طی دو هفته اخیر از ارایه توضیح در این باره خودداری و سکوت پیشه کرده بود، مشکل ایجاد شده را به نوعی «نتیجه رویه سنتی در پخش فیلم‌ها» (!؟) دانسته و به ایلنا گفته:«فیلم رحمان ۱۴۰۰ در ۱۴۰ سینما روی پرده رفت که از این میان تنها دو سینما هارد اصلاح نشده را به اشتباه روی پرده فرستادند و همین دو مورد علت توقیف فیلم شد».

او همچنین در ادامه راه حل را در «شیوه جدید به جای استفاده از هارد اکسترنال و حافظه خارجی از بستر اینترنت برای انتقال فیلم‌ها به سالن‌های سینما» ذکر کرده که «پخش‌کننده از داخل دفتر، فیلم را در اختیار سالن سینما قرار می‌دهد»! اما در هیچ جای صحبت‌های او نه نشانی از پوزش از تماشاگران دیده می‌شود و نه اظهار تاسف درباره تخلف صورت گرفته به میان آمده و نه روشنگری خاصی صورت گرفته!

با اعتنا به حرکت قانونی مدیران سینمایی در جلوگیری از اکران نسخه بدون مجوز فیلم «رحمان ۱۴۰۰»، با این حال این اقدام به نظر ساده‌ترین رفتاری بوده که در قبال این جرم محرز صورت گرفته و افکار عمومی و رسانه‌ها هنوز خواهان معرفی متخلفان اصلی و برخورد صریح و محکم با آنان هستند.

برخوردی که ضمن اثبات وجود قانون در مواجه با چنین تخلفات آشکاری، می تواند در آینده از تکیه زدن «متهم» به جای «مدعی» نیز پیشگیری کند.

منبع: ساعت24

کلیدواژه: سینما وزارت ارشاد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۵۸۰۳۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قصه شهرت و پایانش رنگ کهنگی نمی‌گیرد/ ترس‌ و تردیدهای یک ستاره

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجراهای خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روزها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آنهایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضاهای طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزدهای وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آنها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویاهای او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردیدهای یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بارها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

کد خبر 6097465 آروین موذن زاده